سیر تحول هنر هفتم از گذشته تا امروز - موسیقی آتش

به گزارش موسیقی آتش، سینما یک رسانه دیداری و شنیداری مبتنی بر فناوری است که علاوه بر بعد هنری فعالیتی مالی نیز به شمار می رود. این شاخه هنری قدمتی 126 ساله دارد.

سینما یک رسانه مهم ملاقاتی و شنیداری مبتنی بر فناوری است که علاوه بر بعد هنری فعالیتی اقتصادی نیز به شمار می رود. این شاخه هنری از آخرین سال های قرن 19 تا شروع قرن 21 قدمتی 126 ساله دارد. سینما، یکی از تازه ترین شاخه های هنر، معروف به هنر هفتم است که امروزه یکی از عمومی ترین و محبوب ترین تولیدات هنری را ارائه می نماید و به محل پخش عمومی فیلم سینمایی نیز گفته می گردد.

در ایران هر ساله روز 21 شهریور به عنوان روز سینما گرامی داشته می گردد که سینمای ایران به صنعت سینما، فیلم و پویانمایی در ایران گفته می گردد. سینمای ایران در چندین دوره، مورد ستایش دنیا خارج بوده و دستاورد هایی نیز داشته است. از این رو در گذشته سینما را بیشتر یک پدیده علمی صنعتی می دانستند.

در سال های جنگ دنیای اول، سینما به عنوان یک وسیله نمایشی و تفریح، رونق تجاری یافت. سپس قابلیت های هنری آن به وسیله فیلم سازان اروپایی و آمریکایی کشف شد. در همین سال ها ریچیوتو کانودو منتقد و نظریه پرداز ایتالیایی، سینما را هنر هفتم معرفی کرد؛ زیرا به عقیده او سینما هنری ترکیبی است که در آن همه هنر ها حضور دارند.

تاریخچه ورود سینما به ایران

مظفر الدین شاه در فروردین سال 1279 از تهران به مقصد اروپا حرکت کرد. در این سفر بود که با سینما آشنا شد. در سفرنامه مبارکه مظفرالدین شاه آمده است که شاه روز یکشنبه هفدهم تیر 1279 به اتفاق میرزا ابراهیم خان عکاس باشى به تماشاى دستگاه سینماتوگراف و لانترن ماژیک رفته است. این حادثه پنج سال پس از رواج اختراع برادران لومیر در پاریس رخ داد.

در هفته بعد، مظفرالدین شاه مجدداً به دیوار سینما رفت. حدود یک ماه پس از اولین ملاقات مظفرالدین شاه با سینما در شهر اوستاند در ساحل دریا در بلژیک، جشن روز عید گل برگزار گردید و میرزا ابراهیم خان عکاس باشى مشغول عکس گرفتن از شاه شد. به این ترتیب نخستین فیلم بردار ایرانى ابراهیم خان عکاس باشى است.

گذشته سینما در ایران

در دهه 1320 شرکت های سینمایی ایرانی پملاقات شدند که منجر به افزایش علاقه مردم ایران به سینما شد. در دههٔ 1330، پیشرفت سینما در ایران ادامه یافت و در نتیجه صنعت پویانمایی یا انیمیشن نیز وارد ایران شد.

پیش از انقلاب 1357، افزون بر حضور های قابل توجه فیلم های ایرانی در جشنواره های فیلم دنیای، این کشور خود نیز به میزبانی پراهمیت از رویداد های بین المللی سینما در دنیا، تبدیل شده بود. سپس پس از انقلاب 1357، حکومت تازه، نخست، فیلم سازی را محدود کرد؛ سپس در صورت تبلیغ ارزش های اسلامی، به کارگردانان، یاری اقتصادی رساند. در حدود دههٔ 1370، شوق نخستین انقلابی، با خواسته های میانه روی سیاسی و روابط بهتر با غرب، جایگزین شد و سینمای این کشور، پیشرفت کرد.

پس از انقلاب شماری از کارگردانان ایرانی که از ایران خارج شدند، به ساخت فیلم در خارج از کشور پرداختند. بعلاوه شماری از فیلم ها که برای سینمای عامه پسند ایران به کار برده شد به فیلم فارسی مشهور شدند. در دوره جمهوری اسلامی با انحصاری شدن سینما در دست دولت ایران سانسور چالشی جدی برای سینمای ایران شمرده شد.

تاریخ تحول سینما

به طور کلی می توان تاریخ تکامل و تحول سینما را به چهار دوره تقسیم کرد:

دوره سینمای صامت: در سال 1895 دورهٔ سینمای صامت شروع شد. این دوره به زمان سینمایی بدون صدا و ساخت فیلم سیاه و سفید مربوط می گردد.

دوره سینمای ناطق: در سال 1927 (اکتبر1927، فیلم خواننده جاز) عصر فیلم صدادار شروع شد و عامل صدا، عملاً سینما را به صورت یک هنر سمعی-بصری درآورد.

دوره سینمای رنگی: از اواخر دههٔ 1930 میلادی با اختراع فیلم رنگی شروع شد.

دوره سینمای دیجیتال

نخستین های سینمای ایران

نخستین دوربین فیلم برداری در زمان مظفرالدین شاه وارد ایران شد که شروعگر تاریخ سینمای ایران بود. بر اساس کتب ونوشته شده در آن موقع مظفرالدین شاه در یکی از سفرهایش به فرانسه از دستگاه سینماتوگراف (دوربین فیلم برداری) خوشش آمد و به میرزا ابراهیم خان صحاف باشی دستور خریداری آن را داد. مظفرالدین شاه که مجذوب جشنواره های فرنگی شده بود دستور داد نخستین تصاویر به وسیله دستگاه سینماتوگراف ضبط گردد.

نخستین محل پخش فیلم در سال 1283 به وسیله ابراهیم خان صحاف باشی در خیابان چراغ گاز افتتاح شد که در آن فیلم های کمدی کوتاه نمایش داده می شد.

نخستین سالن عمومی سینما به وسیله مهدی خان روسی در خیابان علاءالدوله افتتاح شد. او پس از مدتی سالن سینمای خود را به خیابان لاله زار برد.

نخستین فیلم صدادار فارسی، فیلم دختر لر است که اردشیر ایرانی آن را در سال 1312 خورشیدی ساخت.

نخستین سالن سینمای ایران را در سال 1279 (تن ها 5 سال پس از آنکه برادران لومیر سینما را اختراع کردند) با نام سینما سولی مبلغین مذهبی کاتولیک در شهر تبریز تأسیس کردند. اما این سینما به علت عدم دسترسی به فیلم های روز در سال 1295 خورشیدی تعطیل شد. پس از آن تا سال 1309 خورشیدی، سینما های ساخته شده به نمایش فیلم های غربی که در مواردی زیرنویس فارسی داشتند، می پرداختند. تا اینکه در این سال، اوانس اوگانیانس نخستین فیلم بلند سینمایی ایران را به نام آبی و رابی ساخت.

موسیقی آتش فرهنگی هنری سینما و تئاتر